Minęły godziny od czasu gdy opuścili dom Leonidasa. Na niebie pozostały już tylko dwa słońca Artii. Wiatr lekko rozwiewał włosy Simran i Sorena. Wokół rosło mnóstwo kwiatów. W powietrzu unosił się zapach owego kwiecia, który działał kojąco na umysł.

Przez całą drogę nuciła jakieś skoczne piosenki. Miała zadziwiająco pozytywny humor, sama nie wiedziała czemu...
Może dlatego, że jeszcze do niej nie docierał ciężar, który spoczywał na jej barkach?

Soren nie odzywał się. Myślał cały czas o tym co może się stać na drodze, co ich czeka, co czeka Simran i resztę wybrańców, czy znajda miecze, do czego są te cholerne klucze...

-Ja jestem radosna a ty ponury - pokręciła głową - Czemu?

Spojrzał na nią przez ramię - Widać ja zbyt wiele myślę o złych, a ty o dobrych stronach wyprawy.

-A jakie, według ciebie, są te zle - spytała całkowicie powaznie.

- Nie wiem gdzie szukać innych, nie wiemy co otwierają klucze, nie wiemy gdzie szukać mieczy, nie znamy nawet w przybliżeniu drogi czy kierunku - westchnął.
To były faktycznie spore problemy.

-Hm. Ale mówisz, że między nami jest jakaś więź, tak? - spytała - Może jak się skupię to ich wyczuję? - powiedziała pół żartem, pół serio.

Zatrzymał konia i zamknął oczy - spróbować możesz.

Zamknęła oczy i próbowala się skupić. Vallewida. Ktokolwiek....gdzie mogą być? Prosze....? Bogowie, dajcie jakiś znak?

Niespodziewanie z lasu który mijali wyszła biała kotka. Soren spojrzał na nią i skinął głową jakby oddawał jej hołd.

Otworzyła jedno oko, załamana tym, że jej super-hiper-moce nie dzialają i spojrzała na kota
-Uroczy.

Kotka miała coś w sobie. Miała piękne fioletowe oczy które co chwila zmieniały barwę t na zieloną ot na różowa. Soren spojrzał na Simran.
- Może bogowie cię wysłuchali - powiedział i znów ukłonił się kotce.

-Słucham?  - spytała, wpatrując się w kotkę.

Soren wywrócił oczy i spojrzał na Simran każąc jej gestem także się ukłonić.
Kotka podeszła nieco bliżej. Co ta kotka w sobie ma, że Soren każe się przed nią kłaniać? To jakieś bóstwo czy coś?

-eee- niechętnie się ukłoniła - I?

Kotka zaczęła błyszczeć i stanęła na tylnych łapkach. Po chwili zmieniła się w młoda kobietę o długich czarnych włosach. Ubrana była w fantazyjne, kosztowne szaty. Postać była niemal przeźroczysta i biło od niej nieziemskie światło.
Soren zamknął Simran usta dłonią.
- Pani... - zwrócił się do zjawy - to zaszczyt, bogini...
Kobieta uśmiechnęła się. Wyglądała naprawdę zjawiskowo, można powiedzieć ze unosiła się nad trawą.
Czy to naprawdę była bogini? Czy Simran zna tę boginię? Czy o niej słyszała? Bogini pod postacią białej kotki...

-eeee- po raz kolejny ją zamurowało. Teraz porządnie się ukłoniła.

- Wołania córy cór Salome nie mogło przejść obok mych uszu nieusłyszane - powiedziała bogini i uśmiechnęła się.
Simran zobaczyła boga, boga w ludzkiej postaci. Takie coś pozostaje w umyśle.
- Szukajcie w lesie, tam znajdziecie odpowiedzi - dodała melodyjnym głosem, który posiadał echo podobne do echa w głosie Sorena. Chwilę potem postać rozmazała sie w mgłę i zniknęła.

-O. Podpowiedź - zmarszczyła nos - Tylko w któym lesie?

- Hmmm, ja bym raczej spytał czego lub kogo mamy szukać w lesie. A którym? - westchnął - w okolicy mamy 5 do wyboru, a na całej zachodniej części rośnie chyba 7000 lasów...

-Tak, ale nam się zawęził obszar poszukiwań - stwierdziła ironicznie - Zacznijmy od tego, który jest najbliżej!

- Las ognia - powiedział jakby jedynie głośno myślał - hmm... może być...

-Przeszukamy cały, odchaczymy i zostanie nam kolejnych 6999 - zażartowała bardzo ponuro.

- Simran, posłuchaj, nikt nie powiedział, że jedyne co musimy robić przez resztę życia to przeszukiwać lasy - stwierdził i spojrzał na nią spinając lekko boki konia.
Najbliższym lasem był wspomniany przez Sorena las ognia, który słynął z licznych jaskiń.

-Pani kotek powiedziała - zauważyła, wybuchając śmiechem.

- To, że bogini dała nam wskazówkę to duże wyróżnienie - stwierdził - ale! może rzeczywiście odpowiedzi czekają w najbliższym lesie?

-Mam nadzieję - powiedziała wesoło - Ciekawe kogo tam znajdziemy?

Soren wzruszył ramionami.
- Pojęcia nie mam. Jednak poszukać wypada.
Uśmiechnął się lekko do niej.
- To jak? kierunek las ognia?

-Tak generale! - wykrzyknęła radośnie - Tak migiem!

Soren uśmiechnął się pod nosem i ponaglił konia.
Zaczęli zbaczać z traktu i zbliżać się coraz bardziej do lasu.

/lasy - ścieżka 3 (las ognia)/