Mała stanęła przy drzwiach i czekała na dziewczynę. Gdy ta doszła dziewczynka pchła drzwi i weszła do środka.
- Przyprowadziłam śliczną dziewczynkę! - dało się słyszeć ze środka.

-eee - zonk. O cholera, wampir? Ale wampir tutaj? Może ona już pójdzie...? Perspektuwa zostania skwarkiem nie jest taka zła.... - Dzień dobry...

Przy stole siedziała starsza kobieta, która haftowała. Nieco dalej w pomieszczeniu znajdowało się coś przypominającego kuchnię. Stał tam mężczyzna, który mieszał w garnku zupę. Mała stała przy kobiecie i ciągła ją za suknię.
- Jest śliczna prawda? - uśmiechnęła się.
- Margot, nie wypada - skarciła ją miło matka.
Kobieta spojrzała na gościa.
- Wejdź, nie wstydź się - powiedziała.
- Ralfp! - zawołał mężczyzna, a z drugiego pokoju przybiegł młody chłopak, miał może z 14 lat i był podobny do dziewczynki - Zaprowadź konia do stajni - polecił.
Chłopak skinął głową i minął stojącą w drzwiach Simran bez słowa.

-Dzień dobry - powiedziała miło, wchodząc do środka - Przepraszam, za tą kapustę, obiecuję, że oddam pieniądze - zaczeła.

- Oh, nie trzeba, koń musiał być po prostu głodny - uśmiechnęła się kobieta.
- Jesteś śliczna - podbiegła do niej dziewczynka i objęła ją w pasie - ja też będę kiedyś taka śliczna? - spytała ją.

-Tak, już jesteś śliczna - pogłaskała ją po głowie, uśmiechając się lekko. Zaczęła się zastanawiać jakiej są rasy. Ludzie?

Mężczyzna otworzył szafkę i zaczął wyciągać z niej miski.
- Też zjesz z nami, kochanie? - spytał gościa.
Mała wzięła Simran za rękę i zaprowadziła ją do stołu. Kobieta przerwała haftowanie i odłożyła pracę na krzesło obok siebie. Do chaty wrócił chłopak.Był przemoczony. Sprawdził lampy naftowe i zdjął z głowy czapkę wykręcając ją na podłogę.

-Dziękuję za gościnę - jacy mili ludzie. Czyżbym była zbyt podejżliwa? Nie... Te przeczucie jest zbyt silne, czemu się tak nieswojo czuje?

Chłopak patrzył na nią dziwnym wzrokiem. Był bardzo podobny do siostry ale było w nim coś intrygującego. Trzymał się z dala. Mężczyzna rozlał zupę, najprawdopodobniej warzywną i przyniósł do stołu miski. Jedną z nich dał gościowi.
- Kochanie, dawno nie mieliśmy gości - uśmiechnęła się kobieta - Jedz, śmiało.
- No, no, no - powtarzała mała podskakując na krześle.
- Margot, zachowuj się - spojrzał na nią miło ojciec i zajął się swoją porcją.
Tylko chłopak wciąż stał z tyłu wbijając wzrok w dziewczynę.

Ostrożnie zaczęła jeść zupę, zerkając co chwila na chłopaka. Czemu tak się zachowuje? Zbyt banalna jest ta odpowiedż, że mu się podoba...
-Pyszna ta zupa - powiedziała miło.

- Mój mąż był najlepszym kucharzem w pałacu - pochwaliła się kobieta.
- tato jest najlepszym kucharzem na caaaaaałym świecie - zaświergotała dziewczynka.
Ralfp oparł się o ścianę. Skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na podłogę. Jego zachowanie było bardzo dziwne. Odróżniał się od reszty rodziny.

-Pałacu? - zaiteresowala się. Może dzięki temu dowie się wreszcie jakiej są rasy?

- Tak. Mieszkaliśmy dawniej w Gallvadoes - uśmiechnął się mężczyzna - byłem szanowanym kucharzem. Jednak ostatnimi czasy... znów nas wygnano.
- Do pałacu sprowadzili się namiestnicy - dodała kobieta - zwolnili wszystkich.
- Tak, wtedy jeszcze nie było z nami Ralfp'a - powiedziała wesoło mała.

-Nie było? - spojrzała na chłopca, zbita z tropu. Czyżby nie był ich synem - O. A gdzie był?

- Nie jestem częścią tej rodziny - powiedział czternastolatek głosem wcale nie pasującym do niego.
Jego głos był niski i jakby... posiadał własny pogłos. Mała klasnęła w dłonie.
- Zaopiekowałam się nim! - powiedział radośnie - Jestem bohaterką.

-Brawo! - powiedziała do dziewczynki. Tak. Wiedziała już co ją przerażało w tym domu. Ten chlopiec, o ile był jeszcze chłopcem.

Mała uśmiechnęła się i przez przypadek wsadziła sobie łyżkę niemal do noska. Chłopak podszedł do niej i wytarł jej twarz. Na dłoni miał pierścień z czerwonym kamieniem.

Uważnie obserwowała każdy ich ruch. Czemu ten mały zachowywał się jak...niewolnik? Nie, to niemożliwe, po protu jest opiekuńczy...A ten pierścień...za dużo myśli!

Chłopak poszedł do kuchni i usiadł na blacie. Jego spojrzenie znów wbiło się w anielicę. W jego wzroku było coś dziwnego. Mężczyzna spojrzał na niego.
- A ty dziś nie jesz? - spytał troskliwie.
- Co mam niby jeść? - prychnął i odwrócił wzrok od dziewczyny.

Powoli jadła swój posiłek. Jednak wszystko uważnie obserwowała. Nawrócony wampir? Prawdopodobne. Wtedy nie musiała by się denerwować. Więc dlaczego dlaje się denerwuje?!

Mała zjadła swoją porcję i podbiegła do chłopaka. Wzięła go za rękę i pociągnęła.
- Pobawimy się - zaświergotała i wyprowadziła go do innego pokoju.
- Skąd jesteś, panienko? - spytał mężczyzna.

-Wychowałam się na skraju wolnych terenów - powiedziała, prostując się - A od pewnego czasu wędruje po zachodniej części. Nic ciekawego.

- Może pójdziesz do dzieci? - spytała kobieta - Ktoś powinien mieć na nich oko, nigdy nie wiadomo co zmajstrują - uśmiechnęła się.
Mężczyzna zebrał naczynia, gdy skończono już posiłek i zajął się zmywaniem.

-E. Dobrze- kiwnęła głowa, wstając. Ruszyła w stonę dzieci, przygryzając wargi.

Gdy weszła do drugiego pokoju zobaczyła zobaczyła coś dziwnego. Mała zrzucała ze stołów wszystko co było ku temu zdatne, a chłopak chodził za nią i o dzwo z wielką gracją i refleksem zawsze ratował wszystko przed upadkiem. Gdy ją zauważył złapał małą za rękę i zatrzymał.
- Margot, nie rób zamieszania - poprosił małą.
Następnie usiadł w starym fotelu bujanym i dalej patrzył na dziewczynę.
Mała podbiegła do niej z radosnym okrzykiem i przytuliła ją.

-Czemu wstydzić się tak znakomitego refleksu? - spytała, głaszcząc małą po głowie.

Spojrzał na nią dziwnie. W świetle lampy jego oczy zalśniły czerwienią.
- Nie każdy musi o tym wiedzieć - powiedział cicho.
Mała spojrzała na chłopaka.
- Uszy do góry! Nie smutaj! - tupnęła nogą.

Nawrócony wampir....tak, pewnie tak, jest tego pewna w 99%
-Ja nie jestem wszystkimi więc możecie się bawić!

- Ty się ze mną pobaw! - podskoczyła Margot dalej obejmując anielicę.
Chłopak uśmiechnął się do siebie słysząc małą.

- W co? - spytała, zniżając się.

- Eee - na twarzy małej mieszało się zamyślenie i niewiedza.
- Pewnie będzie chodzić i czymś rzucać, a ty będziesz musiała to łapać - spojrzał na nie chłopak.
mała klasnęła w dłonie i entuzjastycznie pokiwała głową.

-O nie! - pokręciła przeczącą głową - Wybacz, ale ja nie umiem dobrze łapać!

Mała zrobiła smutną minkę, a potem uśmiechnęła się.
- Nie szkodzi!
Mała zdawał się mieć ochotę na usłyszenie jak coś się wreszcie rozbija. Chłopak spojrzał na dziewczynkę i westchnął.
- Może zobaczysz co u rodziców? - spytał małą.
Dziewczynka puściła anielicę i wyszła z pokoju w podskokach.

-Hm. Dzięki - mruknęła, zerkając na chłopaka. Uśmiechnęła się lekko, a zdenerwowanie zaczęło przechodzić.

- Odkąd pamiętam jedyna zabawa którą potrafiła wymyślić to "złap cenną wazę" - przeciągnął się i lekko uśmiechnął.
Nagle stało się coś bardzo dziwnego. Czternastoletni blondyn powoli zaczął się przekształcać w chłopaka mającego ok. 16 lat. Jego włosy lekko wydłużyły się przy twarzy i ściemniały przy skórze. Spojrzał na dziewczynę.
- Jesteś aniołem, prawda? Wędrujesz? Szukasz jakiś odpowiedzi?

- A ty lubisz się zmieniać. Za 5 minut będziesz wyglądał jak 20-latek? - odparowała pytaniem na pytanie - Tak, tak, tak - odpowiedziała po chwili lakonicznie, szukając wolnego miejsca do siedzenia.

- Nie, ale nie przepadam za formą okolicznościową. Poza tym nie sądzę, aby tamto drobne oszustwo było dłużej potrzebne - rzucił niedbale.
Ubrania, które miał na sobie były wcześniej za duże, a teraz pasowały idealnie.

-Czyli? - spytała, dalej zastanawiając się gdzie wypada usiąść, a gdzie nie.

Jego włosy ściemniały w końcu całkowicie.
- Z reguły ta rodzina woli bym upodabniał się do ich syna, który zmarł kilka lat temu. Miał na imię Ralfp i bardzo go im brakuje. Miałby teraz czternaście lat - westchnął i spuścił wzrok.

-A ty kim jesteś? - spytała, siadając w końcu w pierwszym lepszym miejscu, niedaleko chlopaka.

- Na imię mi Soren i jestem nawróconym - przedstawił się krótko.
Spojrzał na nią. Jego spojrzenie zdawało się posiadać większą wiedzę niż można by było przypuszczać.

Tak! Aha, aha i kto jest geniuszem?! I kto?! Simran, tak, znowu miałas rację ,hurra!
-Widac to po tobie - powiedziała - A ja jestem Simran. Anioł - podala mu rękę.

Dziewczyna nie do końca spodziewała się tego co zrobił Soren. Wziął jej dłoń i pocałował jej wierzch jak dżentelmen.
- Bardzo mi miło - powiedział.

Odgarnęła włosy
-Mi też - powiedziała - Powiedz mi coś o sobie.

- Margot uratowała mi życie. Mała zawołała rodziców po tym jak zobaczyła mnie rannego. Jedno z powstań mi zaszkodziło. Hmmm... - uśmiechnął się blado - Zaopiekowali się mną, a ja obiecałem, że będę dla nich synem, którego stracili. Nic nadzwyczajnego. Jestem po prostu im to winny - powiedział i spojrzał na nią - A ty? Czego się dowiem o tobie?

-Zapytaj o coś - powiedziała - Wychował mnie wuj, zmarł dość dawno temu. Po jego śmierci opuściłam dom i zaczęłam podróżować. Z tym głupim koniem.... - uśmiechnęła się.

- Koń jest całkiem mądry - sprostował - W sumie to on znalazł drogę do tego domu. Poza tym, nigdy nie wiadomo czy jego ucieczka nie była sprawką bogów.

-Żeby nie usmarzyła się na skwarek podczas burzy? - spytala figlarnie - Przez niego zafundowalam sobie kąpiel.

- Propos kąpieli... - pstryknął palcami - Nie masz ochoty się wykąpać?
Może to było tylko złudzenie, ale w oczach chłopaka zatańczyły dziwne iskierki.

- To zależy - zamachała nogami - Ale to miła propozycja.

Soren wstał z fotela bujanego i podszedł do niej - Od czego to zależy? - spytał nachylając się tak by patrzeć na jej twarz stojąc jednocześnie.
Ten dziwny pogłos w jego głosie z każdym razem obijał się o jej uszy. Lampa naftowa rzucała na nich lekkie światło.

-Hmm...- zaczęła, patrząc mu w oczy - od tego... - powiedziała cicho - Czy woda będzie ciepła - dokończyła, uśmiechając sie lekko.

- Będzie - powiedział przekrzywiając lekko głowę.
W kuchni cała rodzina śmiała się z czegoś. Chłopak wyprostował się.
- Pójdę do łazienki i przygotuję ci kąpiel - powiedział do niej i wyszedł z pomieszczenia.
Chwilę potem dało się słyszeć gwizdek czajnika.

-Dobrze - powiedziała cicho, siadając wygodniej. Oparła głowę o oparcie, po czym zamknęła oczy i zaczęła cicho nucić.

Minął kwadrans od wyjścia Sorena. Lampa zdawała się świecić dla samej zasady.
W końcu wampir wrócił do pomieszczenia.
- Chodź ze mną - poprosił.

Leniwie otwrzyła oczy i się podniosła
-Dobrze - powiedziala przeciągając się.

Razem weszli na górę, bo dom miał piętro. Chłopak zaprowadził ją krętymi schodami do łazienki. Duża biała wanna napełniona wodą. W pomieszczeniu unosił się zapach kwiatów, wywołany był olejkiem do kąpieli. Chłopak oparł się o framugę drzwi - Co powiesz na to? - spojrzał na wodę - Masz jeszcze jakieś życzenia? jak nie to cię zostawię samą.

-Ładnie - powiedziała słodko - Dziękuję ci bardzo - pogłaskała go po ramieniu, po czym ściągnęła przez głowę sukienkę i w samej bieliźnie weszla do wanny.

Woda była ciepła i przyjemna. Był to doskonały sposób na odprężenie.
Soren spojrzał na nią - Potrzebny jeszcze jestem? - spytał.

-Jak chcesz możesz zostać - powiedziała, zamykając oczu. Takie coś było jej bardzo potrzebne.

Zamknął drzwi i usiadł pod ścianą patrząc na nią.
Minęło kilka minut.
Soren wstał i podszedł do niej. Stanął ze jej plecami i delikatnie zaczął rozmasowywać jej ramiona. Jego dotyk był niespotykany. Miał gładkie, delikatne ręce.

Otworzyła jedno oko i spojrzala na niego
-To miłe - powiedziała po chwili, otwierając drugie oko.

Chłopak uśmiechnął się.
- Domyślam się - szepnął.

Wdech, wydech. Trzeba pozbierać myśli....
-To ile już udajesz ich syna? - spytała, znowu zamykając oczy,.

Uśmiechnął się do siebie.
- Od czasu jak Margot skończyła 4 lata, teraz ma 9... nie wygląda, ale tak jest.
Powiedział patrząc na nią.
Powietrze było bardzo ciepłe i miłe w tym pomieszczeniu. Przez okno znajdujące się tam dostrzec można było stodołę, w której zamknięto rumaka Simran.

-Długo - powiedziała, czując się z kazda sekunda coraz lepiej. Już zapomniała jak to jest tak wygrzewać się i nigdzie się nie śpieszyć...- A ile jeszcze będziesz go udawał?

- Oni twierdzą, że to zależy ode mnie - odpowiedział.
Jego głos odbił się echem od ścian i zdawał się przesiąknąć aromatem kwiatowych olejków. Dziewczyna odczuła nagle dziwne zmęczenie i senność.

-Rozumiem - powiedziała, powstrzymując ziewnięcie. Woda była tak  ciepła, że mogła by zasnąć...to nie byłoby takie złe..Ziewnęła.

Przeszedł obok niej przesuwając rękę po krawędzi wanny.
- Chodź, zaprowadzę cię do pokoju gościnnego - szepnął jej do ucha.

-Nie mogę tu? - spytała leniwie, podnosząc się, ale jakoś trudno jej było wyjść z tej wanny.

Gdy w końcu wstała poślizgnęła się.

Wstanie sprawiło jej wiele trudności, była przecież strasznie rozleniwiona...Chciała zrobić krok, zeby jakoś wyjść z tej wanny ale poczuła wtedy, że caly świat się  przechyla. Straciła równowagę, czula, że zaraz się przewróci i uderzy głową w wannę. Próbowała złapać równowagę, ale przez rozespanie i to, że wokół było ślisko na niewiele się to zdało. Z jej gardła wydarł się zduszony okrzyk zaskoczenia, zamknęła oczy, jakby przygotowując się do upadku.

Wpadła prosto w ramiona wampira. Chłopak trzymał ją na rękach, a ona wciąż miała zamknięte oczy.
- Już w porządku - powiedział patrząc na nią - Złapałem cię...

Otworzyła oczy, oddychając głęboko z ulga. Adrenalina zrobila swoje - była już całkiem rozbudzona
-Dziękuję - powiedziała, uśmiechając się - Można powiedzieć, że uratowałeś mi życie.

- Ja bym raczej powiedział, że uratowałem twój śliczny tyłek przed upadkiem, ale nie zważaj na to - powiedział szybko.
To co powiedział może nie było szalenie 'romantyczne', jednak w jego ustach brzmiało szalenie miło.

- Mój śliczny tyłek jest bardzo delikatny, więc gdybym uderzyła się za mocno, byłoby ze mną źle - powiedziała figlarnie. Każdy inny facet dostałby za taką uwagę, ale on...nie, to było zbyt miło. Kurde, dziewczyno, nie rozpływaj się tak upomniala samą siebie w myślach.

Postawił ją na ziemi i odgarnął jej lekko włosy z twarzy.
- Zaprowadzę cię do pokoju - powiedział spojrzał w stronę szafki.
Machnął ręką i drzwiczki otworzyły się. Duży, puchaty, biały ręcznik poszybował w jego kierunku. Chłopak pochwycił go, rozłożył i nakrył Simran.

Uśmiechnęła się do niego, opatulając ręcznikiem. Potem szybko pozbierała swoje rzeczy i stanęła obok niego
-Możemy iść - powiedziała.

Wyszli z łazienki i przeszli przez korytarz. Chłopak otworzył drzwi ciemnego pomieszczenia. Zaprosił ją gestem do środka.

Ukłoniła się dworsko, choć nikt nigdy jej tego nie uczył, i weszła do środka. Z ciekawością zaczęła rozglądać się dookoła.

Wampir klasnął w dłonie. Świece stojące na biurku i znajdujące się w świecznikach przykutych do ścian zapłonęły. Pokój był dość skromny, ale utrzymany w dobrym smaku i stylu, podobnie jak reszta domu. Na ścianach wisiały wyhaftowane obrazy.

-Ładnie tu- powiedziała, siadając na łóżku.

Chłopak spojrzał na łóżko i przesunął lekko wzrok. Za jego wzrokiem podążyła kołdra.
- Cały ten dom mimo, że skromny jest ładny.
Uśmiechnął się lekko. W tym uśmiechu było coś więcej.

-Tak, taki przyjazny - powiedziała, a potem spojrzała na niego pytająco. Ten chłopak bardzo ją intrygował.

Spojrzał na nią i znów się uśmiechnął.
- Dobranoc - powiedział tylko.
Dziewczyna znów poczuła jak ogarnia ją senność. Czy to jego głos stwarzał to uczucie? Chłopak wyszedł z pokoju. Świece w większości zgasły, a te co pozostały rzucały delikatny blask na pokój.

Niechętnie położyła się do łózka, ale była bardzo, bardzo senna.
Leżąc pomyślała ze smutkiem o tym, że jutro opuści ten dom i już pewnie nigdy nie zobaczy Sorena. Poza tym jutro znowu będzie udawał to dziecko...Westchnęła cicho i zamknęła oczy, próbując w głowie przywolac obraz wampira.

Udało jej się dostrzec w mroku zarys jego twarzy i sylwetkę. Pogrążona w marzeniach zasnęła.

Pierwsze promienie słońca wpadły przez okno padając na twarz anielicy. Po burzy nie pozostał nawet najmniejszy ślad. Za oknem słychać było śmiechy i nawoływania.

Otworzyła oczy i przez chwilę zastnawiała się gdzie jest. Potem wszystko jej się przypomniało i automatycznie dostala ataku złego humoru. Westchnęła cicho, siadając na łóżku, objeła kolana rękami i oparła na nich brodę.

O szybę okna uderzył jakiś kamień, a po chwili drugi.

Niechętnie wstała i włożyła na siebie sukienkę. Potem podeszła do okna i je otworzyła, zastanawiając się, czy dostanie kamieniem.

Gdy wyjrzała przez okno i spojrzała w dół dostrzegła Sorena. W ręku trzymał kilka małych kamyczków. Uśmiechnął sie do niej. Trwał nadal w swojej formie.
- Już myślałem, że będę musiał je zużyć - krzyknął do niej wypuszczając kamyczki z ręki - Chodź na dół!
Margot biegała za koniem, który tylko kręcił sie w kółko próbując bezskutecznie od niej uciec.

Mimowolnie uśmiechnęła się na widok Sorena. Szybko zbiegła na dół, pościeliwszy wcześniej łóżko. Nie ma co przedłużać, i tak będzie musiała wyjechac i tak, więc niech już ma to za sobą.

Wyszła na zewnątrz i obeszła dom. Rodzice małej spojrzeli na nią z uśmiechem. Soren miał na sobie biała koszulę i czarną kamizelkę ze skóry. Brązowe, w miarę obcisłe spodnie przepasane były czarnym paskiem ze srebrną klamrą. Do pasa przywiązany był miecz.

Spojrzała na niego dziwnie. Hm, dobra, niektórzy lubią hasać z mieczami, ona im nie broni. Zamknij się! To wcale a wcale nie znaczy, że jedzie z tobą!!

Soren odwiązał konia od postronku i podszedł do niej prowadząc rumaka.
- Podjąłem decyzję - powiedział.
Mała podbiegła do Sorena i objęła go od tyłu.
- Nie... - bąknęła.

-Decyzję? - spytała, patrząc to na Sorena, to na Margot. Przygryzła wargi, żeby powstrzymać się od uśmiechu.

- Stwierdziliśmy po długich rozmowach, że powinniśmy pozwolić mu odejść - powiedziała kobieta.
- Poza tym... takiej pięknej dziewczynie przyda się ochrona - dodał mężczyzna z miłym uśmiechem.
Soren uśmiechnął się tak jakby mówił "chyba-to-mnie-przyda-się-ochrona".

-O. Rozumiem - powiedziała, będąc w dość dużym szoku - Będziemy opiekować sie sobą nawzajem - walła głupio, zanim zdążyła pomyśleć.

Uśmiechnął się do siebie i podał jej lejce.
- Tak, masz rację - powiedział.
mała odczepiła się od niego i przytuliła do Simren.
- Za tobą też będę tęsknić!

-odwiedzę cię jeszcze kiedyś - obiecała uroczyście, głaszcząc maleństwo po głowie.

Mała skinęła głową i uśmiechnęła się. Rodzice odciągnęli ją od nich i stanęli razem, we troje.
Soren spojrzał na nich - Do widzenia - powiedział i pomachał im na pożegnanie.

-Dziękuję za wszystko - powiedziała, zwinnie wskakując na konia. Pomachała lekko rodzinie, uśmiechając się przy tym.

- Uważajcie na siebie - powiedział mężczyzna.
Pomachali im i patrzyli jak się oddalają.
Soren szedł przy koniu Simran.
Po chwili zniknęli w lesie.

/Ścieżka 1/