Wielki, stary wodospad znajdujący się pośrodku lasu. Został już dawno zapomniany. Nieliczni nadal wiedzieli o jego istnieniu.
Zapach wody i mokrych skał wypełniał powietrze.
Anielica i wampir stanęli u stóp kolosa.

-Idziemy pływać? - spytała, wybuchając śmiechem, na widok wodospadu.

- Droga wolna - powiedział kłaniając się teatralnie.
Podszedł do 'jeziorka' utworzonego przy wodospadzie i zanurzył rękę w wodzie.

Zeskoczyła z konia. Bez najmniejszych skrupułów ściągnęła sukienkę i wskoczyła do wody. Uwielbiała się moczyć ^.^

Woda była dość chłodna lecz tak czysta, że było widać dno jeziorka. Wokół dziewczyny przepłynęło kilka czerwonych rybek.

Postanowiła zabawić się w poszukiwacza skarbów :] Zanurkowala i zaczęła płynąć w stronę wodospadu, szukając czegoś ciekawego.

Chłopak w tym czasie przyjrzał się dokładnie wodospadowi i po wystających z wody kamieniach zbliżył się do niego.
Dziewczyna dostrzegła coś błyszczącego w mule.

Uśmiechnęła się sama do siebie. Na chwilę się wynurzyła, by złapać powietrza, po czym zanurkowała z zamiarem złapania tego czegoś.

Błyszcząca rzecz okazała się małym kluczykiem, który dziewczyna zgrabnie pochwyciła.
Chłopak tymczasem zniknął za ścianą wody.

Wynurzyła się, śmiejąc się przy tym jak dziecko
-Soren patrz...- zazęła radośnie- ...co mam? - powiedziała niepewnie, zaskoczona brakiem chłopaka. Gdzie on do cholery jest?

Wyskoczył zza tamy wody i stanął na jednym z kamieni przy niej. Był mokry, a włosy opadły mu mokrymi pasmami na twarz. Odgarnął je za uszy i spojrzał na nią - Ok, mogę rzucić okiem, a potem pokaże ci co ja znalazłem - uśmiechnął się.

-Dobrze - powiedziała, widząc, że nigdzie jej nie zostawił. Potem, dumna z siebie, pokazała mu klucz- ŁAdny? :P

Chłopak wziął do reki mały złoty kluczyk, który znalazła. Przyjrzał się mu uważnie obracając go w palcach.
- Leżał na dnie? - spytał po chwili i przejechał palcem po ząbkach kluczyka.

-Tak - powiedziała - A ja go wyłowiłam - dodala tonem małego dziecka - Oczekuję nagrody - dodała figlarnie.

Dał jej pstryczka w nos dalej przypatrując się kluczykowi. Po chwili oddał go jej i spojrzał na dziewczynę.
- Zachowaj go, nie wiadomo co otwiera - powiedział tajemniczo i znów zniknął za ścianą wody.
Dziewczyna chwilę trwała w osłupieniu. Kilka sekund później dało się słyszeć wołanie:
- Idziesz czy nie?!
Na wołanie zareagował rumak, który wskoczył do wody i podpłynął do dziewczyny. Na grzbiecie miał nadal jej strój, który teraz częściowo przemókł.

Głupi koniu!!!! - wydarła się na zwierze - Wracaj tam i stój! Nie będę jechała w mokrej sukience!!!! - wydarła się na zwierze, po czym popłynęła do wampira.

Dziewczyna weszła do ukrytej za wodospadem jaskini. Była ona przestronna i wysoka. Dolomity i źródełka wody nadawały jej magiczną aurę. Chłopak stał przy jednej ze ścian i skrobał paznokciami skałę.

-Jestem - powiedziała, podchodząc do niego - I?

Stuknął kostką w ścianę. Zanjdowały się na niej dziwne malowidła. Otaczały je znaki w starożytnym języku. Jednym ze znaków był miecz otoczony promieniami, który odradzał czarne postacie od postaci namalowanych kolorem.
- Ciekawi mnie jak to przetrwało w tej stęchliźnie - pomyślał na głos i spojrzał na dziewczynę - umiesz to odczytać?

- Czy potrafię? - zamyśliła się, przyglądając się znakom. Wuj niby uczył jej tego i owego....

Po chwili obserwacji w głowie dziewczyny jeden ze znaków odnalazł znaczenie. Podłużna, gruba kreska otoczona trzema trójkątami. Ten znak potrafiła odczytać. Był to jeden z łatwiejszych symboli, jednak to tych uczył ją wuj, a oznaczał tyle co "równowaga".
Chłopak przypatrywał się jej przez ten czas. Czytał wiele ksiąg, jednak tego pisma nigdy nie widział.

- Ten znaczek - wskazała na to, co rozumiała - oznacza "równowagę". Z resztą jest kiepsko - wyznała.

- Równowaga ta...? - popukał się po nosie palcem myśląc. Przyłożył chwilę potem dłoń do skały.
- "Ten" "przywróci" "którego" "imię" lub też "ród" "osiągnie" lub "zdobędzie" "stary-miecz"  "równowagę" - przetłumaczył rząd znaków ustawionych pionowo. Widać było, że pochodziły z rożnych alfabetów.
Chłopak spojrzał na nią - Trzeba by było tylko ułożyć to odpowiednio - powiedział - 'runy' to straszne łamigłówki, ale może odpowiedzą na jakieś pytania...

- Ten przywróci równowagę, którego ród zdobędzie stary miecz? - spytała, przygryzając wargi.

- Bardzo możliwe... ale o jaki... - przerwał w pół zdania - Słyszałaś o "magicznych mieczach"? - spojrzał na nią.
Jego wzrok znów zdawał się dawać znak, że on wie na ten temat więcej niż chce powiedzieć.

-Tak, słyszałam - powiedziała dumna z siebie - i to nawet całkiem dużo, mój wujek miał na ich punkcie obsesję. A co?

- Wydaje mi się, że tu chodzi właśnie o te miecze. O możliwość wyzwolenia Zjednoczonych Ziem dzięki potomkom Wielkich Władców - powiedział.
Jego tajemniczy głos w jaskini zdawał się bardziej odległy niż zwykle. może przez to, że jaskinia posiadająca własny pogłos niosła jego słowa podwójnym echem? Chłopak spojrzał na nią i przygryzł dolną wargę.
- Wyjdźmy stąd... strasznie tu cuchnie... - powiedział po chwili zmieniając całkowicie temat.

-Nie, dopóki nie powiesz mi wszystkiego co na ten temat wiesz- wreszcie jakaś wskazówka!! Skrzyżowała ręce na piersi i usiadla pod ścianą, czekając na to, aż zacznie mówić.

Spojrzał na nią - Niektórych rzeczy nie powinnaś usłyszeć ode mnie - powiedział - mam cię stąd wynieść? - uniósł brew.

-ale niektóre możesz mi powiedzieć - uparła się. Na jego propozycję po prostu wzruszyła ramionami.

- Słuchaj, jest wiele tajemnic o których nie powinien nikt wiedzieć, a tym bardziej ty i tacy jak ty - powiedział w napadzie drobnej złości jednak i tak powiedział jej za dużo.
- Po prostu... eh... dobra, co chcesz wiedzieć? - postanowił zmienić taktykę.

- O co chodzi z tymi potomkami - powiedziała po krótkim namyśle.

Uklęknął przy niej i westchnął - Wielcy Władcy, którzy brali udział w 500letniej wojnie posiadali te miecze, nie? Do dziś na ziemiach Zjednoczonych Państw żyją ich potomkowie. Problemem jest jednak gdzie są. Mogą to być starcy, a nawet małe dzieci. Tylko ostatnia osoba z rodu jest przeznaczona do wypelnienia starej przepowiedni - powiedział na jednym wydechu.

-A po czym ich poznać? - spytała, patrząc na niego uważnie.

- Tego nie wiem - powiedział. jego słowa brzmiały bardzo szczerze, ale w oczach znów pojawiło się to dziwne błyszczenie. czy on jej nie mówił prawdy czy to tylko odbicie światła załamanego na wodzie? Chłopak westchnął - Serio, nie wiem.

-Kłamiesz - powiedziała chłodno, podnoszac się. Minęła go bez słowa, po czym wyszła z jaskini, nawet na niego nie patrząc. Wyszła z wody i gwizdnęła na swojego konia.

Rumak stał na brzegu. Nawet nie raczył się zainteresować gwizdnięciem. Skubał trawę przy brzegu.
Chłopak wstał i wywrócił oczy idąc za dziewczyną.
- Nie możesz zrozumieć, że nie mogę ci powiedzieć niektórych rzeczy? - zawołał za nią.

-Nie obchodzi mnie to - powiedziała, wkładając sukienkę - Postaw się na moim miejscu - nie wytrzymała w końcu. Obróciła się na pięcie i spojrzała na nuego - Nie wędrujesz od ponad pół wieku szukając odpowiedzi na jedno, jedno głupie pytanie! I wreszcie znalazłam kogoś, kto zna na nie odpowiedź, to okazuje się, że do cholery, ta osoba nie chce mi odpowiedzieć, a raczej mówi, że nie może! - krzyknęła, a jej oczy świeciły się jakoś dziwnie.

- Możesz mi nie uwierzyć, ale to co wiem o mało mnie nie zabiło 101 lat temu - powiedział cicho spuszczając wzrok i przeszedł po wodzie na brzeg.
Pierwszy raz jego wzrok przepełniał smutek i jakiś ból.
Koń zdawał się dopiero teraz zauważyć właścicielkę.

Zrobiło jej się trochę głupio, ale postanowila nieodpuszczać
-Ja się nie boję śmierci - powiedziała, podchodząc do niego.

Spojrzał na nią i westchnął - Wierz moim słowom lub nie, ale jestem gotów dla ciebie zginąć. Przykazano mi jednak nie mówić ci nic - powiedział.
Dziewczyna chciała coś powiedziec, lecz wtedy on znów zabrał głos.
- Jednak mogę zaprowadzić cię do kogoś, kto może ci powiedzieć co tylko zechcesz - dodał.

-Nie chce, żebyś za mnie umierał - powiedziała, przygryzając wargi - Zaprowadzisz mnie do tego człowieka?

Skinął głową - Taa, przyda się odwiedzić starego przyjaciela - powiedział i spojrzał na rumaka, który podszedł do swojej właścicielki i zaczął trącać ją lekko.

-To ruszamy, tak? - spytała nieśmiało. Bylo jej cholernie głupio, ale nie chciala się do tego przyznać.

Chłopak skinął głową. Podszedł do niej, złapał ją w talii i usadził po damsku na konia. Potem wziął do ręki lejce i poprowadził konia. Znał drogę.

/Trakty -> Trakt 1/