Uśpiony i syrena przemierzali trakt prowadzący do Antygieh, miasta aniołów.

Rozpiął płaszcz i odetchnął z ulgą - Wiesz, mam dość tak zatłoczonych miejsc. I wiesz co? Simran miała rację, że jestem dzieckiem z buszu.

Szła powoli, pogrążona w rozmyślaniach. Jednak co chwila zerkała na towarzysza, sprawdzając czy nic mu nie jest.- Simran? - spytała, uświadamiając sobie, że coś mówił.

- Aha! - przytaknął energicznie potakując głową - Tamta dziewczyna z karczmy. A kim był tamten blondyn?

- Znajomy z przeszłości. Ilinor - uśmiechnęła się na wspomnienie o nim - Miła była?

- Oboje chyba gadaliśmy głupoty, bo tamten chłopak co był z nią miał niezłe polewki  - stwierdził.
Potem chwilę milczał, aż wypalił - ale, kurde, skąd on znał moje nazwisko??

-Kto znał? - spytała - I czasem dobrze jest mieć kogoś, z kim można mowić rożne głupoty.

- No tamten chłopak ten... no... ten cały ... - próbował sobie przypomnieć imię - Soren! - w końcu wrzasnął.

Vallewida
Erto aż podskoczył, gdy chłopak krzyknął.

-No, co z nim? - spytała spokojnie.

Jego mina wyglądała mniej więcej tak o_O
- Słuchałaś mnie w ogóle? - spytał czując się olany zupełnie.

-Tak, mówileś, że miał niezłe polewki z ciebie i Simran i nał twoje nazwisko - powiedziała - Może to jakiś uczony, mag, albo jasnowidz.

- Ale skąd zna mnie?! - spojrzał w niebo i wydarł się jakby coś na górze znało odpowiedź - Jestem synem kobiety, która mieszkała we wsi - spojrzał na Ariadne - I dlatego nie rozumiem skąd on mnie zna...

-Znałeś swojego ojca? - spytała niespodziewanie - Jeszcze ich spotkamy, wtedy sięspytasz - dodała pocieszająco.

Pokręcił głową - Nie, nie znałem ojca, a matka o nim mało mówiła.

-Może on go znał? - spytała - Vallewida to oryginalne imie, tak samo jak nie ma zbyt wielu przedstawicieli wojej rasy, kto wie.

- Tamten chłopak wyglądał na maksymalnie 18 lat... nie wiem jakiej rasy był, ale nie sądzę by mógł znać mojego ojca - westchnął - Z resztą, on, znaczy mój ojciec, ponoć zginął w jakimś powstaniu.

- Wyglądał...a skąd wiesz ile miał? - spytała miło - Nie można znać wszystkich tajemnic wrzechświata kochany. Ta to pewnie jedna z nich. Nie wiem jakiej rasy byli, może pochodzili z jakiegoś dziwnego miejsca i posiadali jakieś nienzane nam talenty czy wiedzę - wzruszyła ramionami.

- No w sumie... - przyznał - Mi mówią, że jak na mój wiek to jestem wybitnie tępy. Ale za to z reguły dobrze walczę - położył ręce na biodrach i zrobił dziecinną minę.

Pogłaskała go po głowie. On wyzwalał w niej instynkt macierzyński
-Słodki jesteś i tyle - stwierdziła - Ale bardzo dobry w walce.

- Ale mam swoje lata - powiedział głosem nadąsanego pięciolatka. Westchnął. Ariadne zastępowała mu chyba matkę, bo w sumie nikomu wcześniej tyle się nie 'żalił', a właściwie tyle nie narzekał.

-Ile masz lat? - spytała miło, uśmiechając się przy tym.

Wywrócił oczy w górę jakby intensywnie nad czymś myślał. Potem mrugnął i spojrzał na nią - Będzie coś ponad... 320...

Wprawił ją tym w niezłe osłupienie
-Rozumiem - kiwnęła głową. Dziecko starsze od matki....

Uśmiechnął się niemrawo - Wiem, że z mojego zachowania wynika, że jestem dużo młodszy - powiedział.

- Powiedziałabym ,ze nie masz więcej niż 100 lat - powiedziała całkiem szczerze.

- Um... wiem - powiedział z głupim wyrazem twarzy - Wszyscy mówią mi zawsze, że mam być sobą, ale nie mówić jak stary jestem.

Erto zeskoczył z ramienia Vallewidy i wskoczył na głowę Ariadne. O dziwo był niezmiernie z siebie zadowolony.

Spojrzala na zwierzaczka i się zaśmiała
-Kochane to - pogłaskała Erto po głowie - Ale nie zjedz mi włosów - zażartowała - Czemu się wstydzić własnego wieku?

- No ... - próbował powiedzieć coś mądrego, ale widocznie nie znalazł uzasadnienia - czy ja wiem czy moim wiekiem się należy chwalić?

Stworek zwinął się w kłębek i położył na jej głowie patrząc bystro na Vallewidę.

-A czemu nie? - spytała zdziwiona.

- Bo .... - zaciął się.

-No właśnie - zaśmiała się

- Dobra, poddaję się - machnął rekami - Co nie zmienia faktu, że ty też przeżyłaś jakiś szok jak się dowiedziałaś ile mam lat.

-Przezyłam - pryznala się bez bicia - Ale wiek to nie wszystko. Ma się tyle lat na ile się czuje - zażartowała.

- Na ile się czuje? - zastanowił się - To w takim razie ja chyba nadal mam pięć lat - zaśmiał się - a tak... wiem, że kobiety nie pyta sie o wiek, ale ile masz lat?

- 150 skończyłam dość niedawno - powiedziała, uśmiechajac się - 5 latku - znowu pogłaskała go po głowie.

Przygładził swoje włosy - Wszyscy chyba mają taki odruch głaskania mnie po włosach - powiedział - Simran powiedziała, że mam ''fajne włoski''

- Ja cię głaszczę, bo wyzwalasz we mnie instynkt macierzyński - powiedziała pół żartem, pół serio - Lubisz ją - stwierdziła po chwili.

Spuścił głowę, by nie widziała, że na to stwierdzenie lekko się zaczerwienił. zaczął wykręcać sobie palce - No, może trochę.

Erto zeskoczył z głowy Ariadne na je ramię, a stamtąd na ziemię i zaczął dumnie kroczyć między nimi.

Spojrzała na Erto, a potem na towarzysza - Co w tym złego? - spytała z miłym uśmiechem.

- Nic złego - spojrzał na nią gwałtownie - Tylko to tak trochę się... - nagle urwał i spojrzał na Ariadne - A ty lubisz tamtego blondyna z karczmy! - powiedział to tonem jakby chciał się odgryźć.

- Lubię - potwierdziła bez zająknięcia - Nawet bardzo. A ty lubisz Simran. I?

Zrobił naburmuszoną minę bo mu nie wyszło to co planował.

- Oj - uśmiechnęła się - Nie wstydaj się.

- Nie wstydzę sie niczego - powiedział - Zmień temat, proszę - spojrzał na nią

-Dobrze - powiedziała słodko, wiedząc swoje.

Erto szedł przed nimi poszczekując i pomiaukując co chwila.

-Co jest? - spytala malucha - Chcesz coś zjeść?

Erto zatrzymał się po chwili i stanął na tylnych łapkach, co nadało mu wygląd surykatki. Węszył coś w powietrzu.

- Chłopie, nie mów mi tylko, że to znów jakiś sokół - poprosił stworzonko.

-Nie! - zmartwila się - Nie!

Erto zaszczekał i pobiegł przed siebie.

- Ej! Stój! - zawołał i pobiegł za nim.

Pobiegła za nimi.

Stworzonko biegło dość długo i mimo małych i krótkich łapek było bardzo szybkie. gdy się zatrzymało a oni dobiegli do niego stali nad krawędzią urwiska, z którego widać było już Antygieh. W dół prowadziła skalna półka.

-Widać nasz cel! - radość

- Nie chcę cię martwić, ale z takiej półki spadłaś ostatnio - powiedział wolno wskazując na zejście w dół.

-Też fakt - zmartwiła się - Mamy problem.

Erto wspiął się po nodze Vallewidy w górę aż na jego ramię. Zamruczał i otarł się o jego szyję i policzek.

- Może... - zaczął - Nie, to głupi pomysł - skarcił siebie.

- O czym myślisz- zmartwiłą się.

- Może - wydłużył paznokcie w igły długości 15 centymetrów - Może - spojrzał w dół.

Między urwiskiem a porośniętym trawą dołem było ok 15 metrów.

-No?! - spytała, patrząc na niego uważnie.

- Może gdybym wydłużył igły i wbił je w ziemię to byś po nich zjechała na dół? - powiedział szybko.

Ojej...A ty?- spytała.

Wskazał na półkę - ja zszedłbym tędy, szansa że spadnę jest mała, a jeśli nawet to nic specjalnego mi się nie stanie. Wystarczy tylko, że nie zranię głowy, ani serca.

-Możemy spróbować- powiedziała miło.

Podszedł do urwiska i wycelował palcami w ziemię. Jego paznokcie zaczęły przypominać ostre szpilki.

igły wbiły się głęboko w ziemię. Erto siedział nadal na ramieniu Vallewidy obserwując to co się dzieje.

PAtrzyła na wszystko dość zaciekawiona.

- Dobra, słuchaj, obwiąż ręce jakimś materiałem i zjedź jak po linie - powiedział. Palce jednej ręki były złączone i tworzyły dość gruby 'kolec' wbity głęboko w ziemię.

-Dobrze - pobrzebała w torbie i wyjęła z niej wstążki, którymi związała ręcę. Potem zrobiła co kazał, zamykając przy tym oczy.

zjechała na dół. wstążka przedarła się o ostrze igieł, ale dzięki temu, że była dziewczyna nie pokaleczyła sobie rąk.

Z ulgą stanęła na ziemi. Potem spojrzała w górę, żeby zobaczyć jak radzi sobie Vallewida.

szedł po skalnej półce dość wolno, jednak radził sobie względnie dobrze, a przynajmniej tak sądził.

Erto zeskoczył z jego ramienia i szedł przed nim jakby badając stabilność półki.

Trzymała mocno kciuki, żeby nie spadli.

Po niedługiej chwili obaj znaleźli się przy dziewczynie.

-Nic wam nie jest - odetchnęła z glęboką ulgą - jak dobrze!

- Mówiłem, że nic nam nie będzie - uśmiechnął się.

Erto pobiegł w stronę miasta. Syrena i Uśpiony podążyli w ślad za nim. Zniknęli w tłumie, który szedł inną drogą do miasta.

/Antygieh -> targ/