Rano obudził ją śpiew ptaków i jakby głośniejszy niż w nocy szum wody.
gdy otworzyła oczy Kalela znów nie było.

Ubrania były suche i lekko falowały na wietrze. najwidoczniej Kalel położył na sukni kamienie by nie odleciała z mocniejszym wiatrem. Wokół nikogo nie było. Jakiś wróbelek usiadł dziewczynie na głowie i zaćwierkał.

Chwilę potem zza krzaków wyszedł Kalel wypluwając liście z ust.

- Mówi ci coś wyrażenie ''potrzeba fizjologiczna''? - uniósł brew i wytarł dłonią język czując na nim smak liści - I nie jesteś moją matką, ani żoną, więc co cię tak irytuje w moim znikaniu, co? - spytał i podszedł do jeziorka. Przejrzał się w tafli wody jak w lustrze poprawiając grzywkę.

- Oj, no dobra, przepraszam - wywrócił oczy i westchnął - mam po prostu zły humor od rana, to tyle - powiedział i zaczął mieszać palcem w wodzie.