Koń zdawał się wyczuć jej chęci bo odsunął się lekko do tyłu w miarę tego jak ona się zbliżała.

Z krzaków wyskoczyła mała dziewczynka i podbiegła do konia.
- Nie zabijać konika... konik dobry! - zapiszczała.
Miała wystraszone oczka. Jej krótko ostrzyżone blond włosy nadawały jej buzi chłopięcy wygląd. Można by było wsiąść to dziecko za chłopczyka, gdyby nie to, że mała miała na sobie wyblakniętą brązową sukienkę.

- Ja mieszkam tam - wskazała paluszkiem polanę.
Dało się teraz dostrzec tam chatę.
- A konik zjadł naszą kapustę - poskarżyła się.

- Mama powiedziała, że mam poszukać konika i jego właściciela, bo pada a w lesie jest źle być podczas burzy - powiedziała i podbiegła do niej. Wzięła ją za rąbek bluzki i pociągnęła lekko chcąc zwrócić na siebie uwagę

Dziewczynka uśmiechnęła się i radośnie podskoczyła.
- Chodź, chodź - powiedziała biegnąc w stronę domu.
Burza była strasznie blisko. Ostatnie ze słońc zakryły chmury. W lesie robiło się coraz ciemniej.

/Dom na Pustkowiu/