Vallewida zdawał się zapomnieć o poćwiartowanym potworze, który znajdował się kilka metrów dalej. Ugryzł mięso i doszedł do wniosku, że jest tak głodny, że nawet jeśli w tej chwili zjada człowieka to nie robi mu to różnicy.

- Chyba trzebaby było cię zajoś nazwać - powiedział kładąc się na futrach i głaskając stworka - nie mogę do ciebie mówić "futrzak", bo to dziwnie brzmi, "mały" to też głupi pomysł... - zaczął myśleć na głos.

Skulił się po chwili na futrach i zamknął oczy. Dalej głaskał stworka.

Następnego dnia obudziły go jakieś dźwięki. Stworek nadal spał przyciśnięty do niego. Ogień wygasł. Szczątki sokoła ściągnęły muchy. W jaskini potwornie śmierdziało. Na korytarzu chłopak dostrzegł światło.

Światło było bardzo wyraźne na końcu korytarza po lewej stronie. Stworek podbiegł do niego.