No cóż, czy byś poznała to tego nawet sam bóg nie wie.
Obudził cię rano śpiew ptaków i...krzyki Kaia, który miał najwyraźniej jakieś obiekcje w stosunku do starszego brata.
Yue jednak nic sobie z tego nie robił, leżał sobie tylko pod drzewem i nucił jakąś piosenkę, jakby wtórując ptaką. Uroczy widok.

Yue uśmiechnął się do ciebie ciepło, a w jego oczach pojawiły się wesołe błyski. Widać, że on też odczuwał dziwne ciepło w okolicach serca…
Kai wręcz przeciwnie, zrobił jeszcze bardziej naburmuszoną minę
-Po tobie się tego nie podziewałem! – stwierdził – On to głupek, ale ty? Obydwoje gdzieś poleźliście a mnie zostawiliście samego! Jakby mnie ktoś zaatakował…
-To byś się obronił – wtrącił wesoło Yue
-…i tak jestem wystarczająco ranny!
- Nie byliśmy daleko.
-Liśmy? To byliście razem? Co robiliście?!
-Głównie rozmawialiśmy – starszy elf niemal niezauważalnie do ciebie mrugnął, po czym rozłożył się na trawie, ignorując okrzyki młodszego brata o braku odpowiedzialności, niechcianych ciążach i pochopnych decyzjach.

-Nawet nie wiesz jak tam dobrze gotują - oburzył się i rrobił "chomika". Potem spojrzał na brata...
-Nie ruszamy dalej? - zdziwił się.
-A śpieszy nam się...? - spytał wesoło starszy, nie spuszczając z ciebie wzroku.
-Taaaak?
-Nie - rozwiał jego wątpliwości - Poza tym musimy zjeść dobre śniadanie.

-Mały, zrób śniadanie - rozkazał starszy, złośliwy brat, przewracając się na brzuszek, by lepiej Cię widzieć.
Wygłądał niezwykle uroczo, tak odgarniając grzywkę i śledząc cię wzrokiem.
Młodszy elf coś pomrukując zabrał się za robienie śniadania, cud.

Wszystko byłoby sielankowe i jak z bajki wyciete, gdyby nie to, że wiatr wiał coraz mocniej, przywołując czarne jak smoła chmury. Wokół było cicho, nawet ptaki nie podśpiewywały swych radosnych treli. Cisza przed burzą? Na to wygląda. Pytanie nasuwa się - przed jaką burzą. Bo zwykłe pioruny i odrobina deszczu nie zapowiadałyby się tak nieprzyjemnie.

Yue zacmokał, jakby zły, że wolisz kocyś od niego.
Kai chyba się coś domyślał, ale wolał nie wnikać, teraz był zbyt głodny i musiał sie zająć śniadaniem.  Nikt inny go nie zrobi, wstyd mi za was, bo zrobiliście z niego taliba!

Nagle, gdzieś w oddali, słychać dało się huk, ni to wystrzał z armaty, ni to uderzenie pioruna. Z głośnym krakaniem z konarów pobliskich drzew odleciały kruki.
Jednak elfy zdawały się tego nie zauważać...