Gdy wyjrzała przez okno i spojrzała w dół dostrzegła Sorena. W ręku trzymał kilka małych kamyczków. Uśmiechnął sie do niej. Trwał nadal w swojej formie.
- Już myślałem, że będę musiał je zużyć - krzyknął do niej wypuszczając kamyczki z ręki - Chodź na dół!
Margot biegała za koniem, który tylko kręcił sie w kółko próbując bezskutecznie od niej uciec.

Wyszła na zewnątrz i obeszła dom. Rodzice małej spojrzeli na nią z uśmiechem. Soren miał na sobie biała koszulę i czarną kamizelkę ze skóry. Brązowe, w miarę obcisłe spodnie przepasane były czarnym paskiem ze srebrną klamrą. Do pasa przywiązany był miecz.

Soren odwiązał konia od postronku i podszedł do niej prowadząc rumaka.
- Podjąłem decyzję - powiedział.
Mała podbiegła do Sorena i objęła go od tyłu.
- Nie... - bąknęła.

- Stwierdziliśmy po długich rozmowach, że powinniśmy pozwolić mu odejść - powiedziała kobieta.
- Poza tym... takiej pięknej dziewczynie przyda się ochrona - dodał mężczyzna z miłym uśmiechem.
Soren uśmiechnął się tak jakby mówił "chyba-to-mnie-przyda-się-ochrona".

Uśmiechnął się do siebie i podał jej lejce.
- Tak, masz rację - powiedział.
mała odczepiła się od niego i przytuliła do Simren.
- Za tobą też będę tęsknić!