Zatrzymała się i rozejrzała. Zupełnie nie wiedziała, w którą stronę ma iść, żeby wyjść z tego cholernego lasu. Serdecznie dość miała już tych chaszczy.
Wiedziała jednak, że staniem w miejscu nic nie załatwi. Ruszyła naprzód, ciągnąc za sobą prychającego konia. Przeszło jej przez myśl, czy nie polecieć ponad korony drzew i nie rozejrzeć się. Szybko jednak odrzuciła ten pomysł. To by bolało. Była odporna na ból, ale po co go sobie przysparzać, jeśli może okazać się zupełnie niepotrzebny.

Przyspieszyła kroku. Już zdążyła bardzo znielubić to miejsce. Coraz częściej kołatało jej się po głowie, czy nie polecieć do góry. Wspomnienia z poprzednich razów jednak skutecznie ją od tego powstrzymywały.

Mimowolnie przeszedł ją dreszcz. Zacisnęła dłoń mocniej na wodzach i wyciągnęła miecz. Zdawała sobie sprawę, że żelazo w niczym jej nie pomoże, czuła się jednak o niebo lepiej, czując w ręce chłodną rękojeść broni. Nie czuła strachu. Jeśli chodzi o to uczucie, to nauczyła się świetnie nad nim panować. Nie mogła przecież pozwolić, żeby jej własne ciało stawało jej na przeszkodzie. Na banie się pozwalała sobie jedynie podczas ucieczki. Adrenalina wyostrzała jej zmysły i sprawiała, że była ostrożniejsza.
To, że słyszała głosy, niepokoiło ją. Bardzo niepokoiło. Powoli zaczynała wątpić w swoje zdrowie psychiczne. Niech wreszcie skończy się ten przeklęty las!

Uchyliła się, gdy tylko zabrzmiał koło jej ucha chichot. Było to zachowanie wyuczone. Zawsze reagowała tak na nagłe dźwięki.
Odwróciła głowę. Nic. Tylko jej się wydawało.
Miło przyjęła normalny odgłos, jakim było krakanie ptaka. Nawet podniosła głowę, ale nic nie zobaczyła przez plątanine gałęzi. Gdy szepty ucichły, pozwoliła sobie nawet na myśl, że może nie jest z nią tak źle.
Ruszyła w dalszą drogę. Razem z zapadającą ciemnością jednak coraz mniej widziała. Podróżowanie nocą bez żadnego światła, na dodatek po całkowicie nieznanym jej lesie, nie wydawało się rozsądne. A nawet ze światłem byłoby głupotą. Pojedyncze światło w kompletnym mroku zwraca uwagę jak dziwka wśród zakonnic. Po prostu nie da się nie zwrócić na nie uwagi. A jej na uwadze mieszkańców lasu ani trochę nie zależało.
Musiała pomyśleć. Najlepiej byłoby znaleźć jakieś wzgórze pozbawione drzew. Przynajmniej nie martwiłaby się, że coś wyskoczy na nią zza krzaka. No i miałaby jakieś pojęcie, gdzie się znajduje.

Całe zdarzenie trochę zbiło ją z tropu. Skąd tu się wziął... ten ktoś?
Wyprowadziła Akabora na polanę, nie odzywając się. - Dobry wieczór. - powiedziała w końcu głośno do zakapturzonej postaci, trochę niegrzecznym tonem. Cała jej sytuacja zaczynała ją denerwować. A najbardziej to, że nadal tkwi w tym miejscu. Zamiast innej istoty o wiele bardziej wolałaby zobaczyć koniec tego wstrętnego lesiska.
Skoro jednak nadal tu jest, zamiast myśleć co by chciała, musi myśleć jak zrealizować, to, co chce. A łucznik może się do tego celu bardzo przydać.