- Mój mąż był najlepszym kucharzem w pałacu - pochwaliła się kobieta.
- tato jest najlepszym kucharzem na caaaaaałym świecie - zaświergotała dziewczynka.
Ralfp oparł się o ścianę. Skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na podłogę. Jego zachowanie było bardzo dziwne. Odróżniał się od reszty rodziny.

- Tak. Mieszkaliśmy dawniej w Gallvadoes - uśmiechnął się mężczyzna - byłem szanowanym kucharzem. Jednak ostatnimi czasy... znów nas wygnano.
- Do pałacu sprowadzili się namiestnicy - dodała kobieta - zwolnili wszystkich.
- Tak, wtedy jeszcze nie było z nami Ralfp'a - powiedziała wesoło mała.

- Nie jestem częścią tej rodziny - powiedział czternastolatek głosem wcale nie pasującym do niego.
Jego głos był niski i jakby... posiadał własny pogłos. Mała klasnęła w dłonie.
- Zaopiekowałam się nim! - powiedział radośnie - Jestem bohaterką.

Mała uśmiechnęła się i przez przypadek wsadziła sobie łyżkę niemal do noska. Chłopak podszedł do niej i wytarł jej twarz. Na dłoni miał pierścień z czerwonym kamieniem.

Chłopak poszedł do kuchni i usiadł na blacie. Jego spojrzenie znów wbiło się w anielicę. W jego wzroku było coś dziwnego. Mężczyzna spojrzał na niego.
- A ty dziś nie jesz? - spytał troskliwie.
- Co mam niby jeść? - prychnął i odwrócił wzrok od dziewczyny.